Tekenen op de koer
none
Vanmorgen zijn we te voet naar school vertrokken. Dat is minstens zo plezant als met de fiets en 1000 keer plezanter dan met de auto.
Dat is 20 minuten extra quality time. Stappen en babbelen. Over alles en niets.
Arwen: “Papa, heb jij gisteren mijn toetsen getekend?”
Ik: “Nee, maar ons mama misschien? Dat maakt ook niet veel uit. Anders doen we dat vanavond en kan je dat morgen terug meenemen.”
Arwen: “Nee nee, dan krijg ik weer een streepje!”
Ik heb geen idee wat een streepje is maar het klonk niet al te positief en het was al zeker niets waar ie voor stond te springen.
Ik: “OK, we kijken het sebiet in ’t school na en als het niet getekend is doe ik dat daar nog.”
Arwen: “Maar heb jij wel een bik bij?”
Ook straf, zowel ons Mila als Arwen hebben geen bik in hun boekentas zitten.
We hadden net één voet op de speelplaats toen de bel ging. Ik had het graag van bovenuit gezien want tussen al die rondlopende kinderen, van alle kanten, ieder naar zijn rij, stonden Arwen en ik stil.
Ik met in één hand de map met toetsen, in de andere een bik. Tekenen tegen 100/u.