Schermtijd
none
Schermtijd zo’n mottig woord, tegenwoordig zo hard van toepassing. Een iPod touch, dat is een ideale spelconsole. Prijs kwaliteit super. Foto’s, filmen, mailen, duizenden spelletjes, en wat nog allemaal.
Arwen heeft er vorig jaar voor zijn 10de verjaardag zo eentje gekregen. Volgende week vieren we zijn elfde verjaardag en in het voorbije jaar is gebleken dat het niet evident is om een paar regeltjes rond schermtijd te handhaven.
Schermtijd: aantal minuten, uren per dag dat er naar dat ding gekeken mag worden
als we er niets aan doen, zou ie een hele dag spelen, opladen, repeat
dat moet een beetje onder controle worden gehouden
die regeltjes, hij doet daar gelukkig helemaal niet lastig over
het is er, dus waarom zou het niet mogen
niet gemakkelijk te controleren want je zit dat ook niet constant in ’t oog te houden
Tot gisteren was het dus alles van hierboven een beetje. Soms vraagt ie het maar soms is ie al een uur bezig vooraleer we ook maar iets doorhebben.
‘Zeg Koen, bestaat daar geen app voor?’ — Mijn Sien
DuckDuckGo to the rescue en na wat zoeken kwamen er twee kanshebbers naar boven: Curbi en ParentKit.
Voor zover ik het allemaal goed gelezen heb blokkeert Curbi enkel de internet toegang, terwijl je bij ParentKit kan kiezen rond app-gebruik. Waarbij er dan nog een verschil gemaakt wordt tussen de standaard apps, al de rest én dan nog wat dingen.
Zowel Curbi als ParentKit kan je een tijdje gratis proberen dus misschien geef ik Curbi ook nog een kans. Je kan als ouder blokken tijd definiëren waarbij alles beschikbaar is. Buiten die blokken zijn de gekozen apps verborgen en dus niet toegankelijk, of in het geval van Curbi geen internet beschikbaar. ParentKit is alvast met onderscheiding door de eerste ronde geraakt toen Arwen vanmorgen door de gang naar boven riep:
‘Papa papa! Al mijn apps zijn weg!’